یک شب، یک پیرمرد، یک زن، و رازی که در تاریکی زاده شد.

در دل محله‌ای فراموش‌شده، پیرمردی تنها با گذشته‌ای تاریک و زنی که در آستانه فروپاشی است، وارد ماجرایی می‌شوند که مرز بین واقعیت و خیال را از هم می‌پاشد. آنچه با یک تماس ساده آغاز می‌شود، به شب‌های پرتنش، هوس، حسرت، و اعتراف‌هایی ناگفته ختم می‌گردد. «جنده» روایتی‌ست بی‌رحمانه از پیر شدن، قضاوت شدن، و نیاز به دیده شدن.

قصه‌ی مظلومی زن

در رمان «ارواح شیشه‌ای»، خواننده با دنیایی پر از رمز و تاریکی روبه‌رو می‌شود. ماجرا در دل باغی اسرارآمیز و در فضایی مه‌آلود روایت می‌شود که شخصیت اصلی داستان، غلام، بی‌اختیار درگیر مجموعه‌ای از قتل‌های مشکوک، اتهاماتی مبهم، و خاطراتی گنگ از گذشته‌ای گم‌شده می‌شود. حس گناه، اضطراب، و پرسش‌های بی‌پاسخ، چون ارواحی شیشه‌ای اطراف او پرسه می‌زنند. روایتی تکه‌تکه، همراه با پرش‌های زمانی و فضایی، نشان می‌دهد که ذهن راوی نیز چون آینه‌ای شکسته، قادر به بازتاب کامل حقیقت نیست.

جایی میان واقعیت و هذیان، نویسنده‌ای ایستاده که تنها با کلمات نفس می‌کشد.

رمان نویسنده، سفری ذهنی، شاعرانه و گاه هذیانی‌ست از لابه‌لای کوچه‌های بمبئی، دهلی، اصفهان و برلین؛ جغرافیایی آشفته از خاطره و خیال، جایی که واقعیت و توهم در هم تنیده‌اند. راوی، نویسنده‌ای‌ست درگیر با گذشته، تنهایی، عشق‌های از‌دست‌رفته و سایه‌ی مرگ؛ انسانی که قلم را تنها پناهگاه خود می‌داند، اما همین قلم گاه نجاتش می‌دهد و گاه عمیق‌تر در باتلاق ذهنی‌اش فرو می‌برد. او میان فروپاشی شخصی، تجربه‌های شاعرانه، و طنزی سیاه و گزنده، از خودش می‌نویسد؛ از دردهایی که دیگران فقط می‌خوانند، اما او زندگی‌شان کرده است. نویسنده روایتی سوررئال است؛ جهان آن پر از گربه‌هایی سخنگو، خواب‌هایی که از حقیقت تلخ‌ترند، و لحظاتی که مرز میان خیال و واقعیت را می‌زدایند. شخصیت‌ها در میانه‌ی خواب و بیداری، مرگ و زندگی، حقیقت و هذیان معلق‌اند؛ گویی ذهن راوی، صحنه‌ی نمایش کابوس‌های جمعی یک نسل است. رمان با زبانی بی‌پروا و چندلایه، همزمان هم می‌خنداند، هم زخمی می‌زند، و هم ما را به بازاندیشی درباره‌ی معنای نوشتن، زیستن و رهایی فرا‌می‌خواند.

بلندترین عاشقانه‌ی معاصر از زبان دختری که یک هشتم گریه‌اش را تار می‌زند.